"Είναι σοφός ο γονέας που γνωρίζει το παιδί του" Ουίλιαμ Σέξπηρ

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014


Θετική διατύπωση:

Το πιο βασικό κομμάτι στη θεωρία των ορίων είναι η θετική διατύπωση.

Πρόκειται για μια εκπαίδευση φρασεολογίας αλλά και συμπεριφοράς, οι οποίες θα δώσουν στο παιδί μας να καταλάβει ότι είμαστε ομάδα μαζί του και όχι απέναντί του.

Τα όρια και η καλή σχέση καθορίζονται από την επικοινωνία και τη δυνατότητα ενθάρρυνσης που ο γονέας δίνει στο παιδί.

Για να έχουμε καλή επικοινωνία πρέπει να ισχύουν τα παρακάτω ως προϋποθέσεις:

ü  Να νιώθουν τα παιδιά μας ότι έχουμε τη δυνατότητα να τους χαρίσουμε κάποιες ώρες ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ  για αυτά

ü  ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟΙ  και με ΗΡΕΜΙΑ να μιλήσουμε για Ο,ΤΙ  χρειάζονται

ü  Να είναι ΣΙΓΟΥΡΑ για το ότι βρισκόμαστε δίπλα τους με ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

ü  Ακόμα και αν δεν έχουμε απαντήσεις καλύτερα να συζητήσουμε μαζί τους και να δεσμευτούμε ότι θα δώσουμε κάποια στιγμή απάντηση

Το βασικότερο από όλα, το ΚΛΕΙΔΙ, ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ για μια καλή σχέση είναι να μπούμε στη διαδικασία να ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ  μας.

Πού βοηθάει η ενθάρρυνση;

o   Στο να νιώθει το παιδί θετική ανταπόκριση

o   Είναι σημαντικό το ΚΟΙΝΟ τους να είμαστε εμείς οι γονείς αρχικά και κατόπιν με θετική ανταπόκριση να βγαίνουν στη ζωή

o   Να νιώθουν ότι αυτό που κάνουν, που ζητούν, που καταπιάνονται, που συζητούν, έχει να κάνει με κάτι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ  που εμείς θα τους το καθρεφτίσουμε.


Πώς θα γίνουν τα παραπάνω;

 «Ενθάρρυνση είναι η επικέντρωση στα θετικά σημεία του άλλου και η τόνωση της αυτοπεποίθησής του».

Έτσι,

¬  Επικεντρωνόμαστε στα θετικά

¬  Δείχνουμε εμπιστοσύνη

¬  Αναγνωρίζουμε την προσπάθειά του

¬  Δίνουμε έμφαση στα δυνατά του σημεία

¬  Τα αρνητικά κομμάτια τα βλέπω από τη θετική πλευρά

 

Τελικά, φτάνουμε στο πώς η ενθάρρυνση, η καλή επικοινωνία, τα σωστά όρια, μπορούν να παραχθούν από τον τρόπο που μιλάμε στα παιδια΄μας:

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ:

Αντί να πούμε:

Είσαι ξεροκέφαλοςà  είσαι διεκδικητικός, αλλά δεν λαμβάνεις υπόψη σου όλα τα στοιχεία.

Είσαι πολυλογού: έχεις επιχειρήματα, μπορείς και συμμετέχεις σε όποια συζήτηση θέλεις, αλλά ξεχνάς να ακούς τον άλλο…

Κουνιέσαι συνέχεια: κανείς δεν βαριέται μαζί σου

Είσαι θυμωσιάρης: ξέρεις να διεκδικείς  όταν σε περιορίζουν

 

Και άλλα…

Σκεφτείτε φράσεις που θίγουν ή χαρακτηρίζουν τα παιδιά σας και ανασκευάστε τις με σεβασμό και εμπιστοσύνη στη νοημοσύνη και την ηθική τους. Θα δείτε ότι τα παιδιά μας ανταποκρίνονται αμέσως στο σωστό, αρκεί να βρεθεί μία στιγμή ηρεμίας που ο ενήλικας θα διδάξει το σωστό στο παιδί του.

Τα παραπάνω ακυρώνονται στις περιπτώσεις φωνής, βρισίματος και φυσικά χειροδικίας. Το τελευταίο είναι η απόλυτη απαξίωση του παιδιού.

 

 


 

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΟ ΟΧΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ

Πώς μαθαίνεται το ΟΧΙ:




Όταν αρνούμαστε στα παιδιά μας τα εφοδιάζουμε με γερές προσωπικότητες. Πώς σας ακούγεται αυτό;

Το «όχι» είναι απαραίτητο για να βάλουμε όρια. Ο τρόπος που λέμε το «όχι» δίνει στο παιδί το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα τοποθετήσει τον εαυτό του. Αν το «όχι» ειπωθεί ήπια θα φέρει ευγένεια και μια γερή προσωπικότητα. Αν ειπωθεί βίαια θα φέρει βία!!!

Για να πούμε το σωστό «όχι» είναι απαραίτητο να σκεφτούμε τη δική μας σχέση με την άρνηση. Αρνούμαστε; Πάντα; Ποτέ; Μόνο όταν πρέπει; Κατανοώντας τη δική μας σχέση με το όχι αντιλαμβανόμαστε και πως το μαθαίνουμε στα παιδιά μας.

Το «όχι» για να ειπωθεί σωστά είναι καλό να θεωρηθεί ως μια προαπαιτούμενη κατάσταση μέσω της οποίας καταφέρνουμε (εμείς, το παιδί ή ο σύντροφος) να βάζουμε προτεραιότητες στη ζωή μας, αλλά και να ικανοποιούμε ανάγκες και επιθυμίες κατακτώντας τους στόχους μας. Η συγγραφέας Asha Phillips, (Εκδόσεις Πατακη,2001) λέει στο βιβλίο της «Όταν λέμε ‘όχι’», ότι υπάρχουν στις οικογένειες στιγμές ηρεμίας και στιγμές ταραχής που τις ονομάζει «καθημερινούς λόξυγκες ανάπτυξης». Βάσει αυτού του λόξυγκα θέτουμε και τη βάση μας για να διαπραγματευτούμε τα όρια.

Πιο συγκεκριμένα, τη μία θα κάνουμε πολλά βήματα μπροστά μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας τόσο εμείς όσο και το παιδί μας και την άλλη θα κάνουμε βήματα πίσω που θα προκαλούν ένταση και διαπληκτισμούς και θα επαναδιαπραγματευόμαστε τα όρια. Φανταστείτε το σαν ένα χορό που οι χορευτές προχωρούν μπροστά και πίσω, μπροστά και πίσω. Γίνεται βαλς χωρίς αυτή την παλινδρομική κίνηση;

Έτσι και με τα όρια. Θα κατακτούμε και τα χάνουμε, και ξανά….


ΠΡΑΚΤΙΚΑ:


Τα όρια χτίζονται από τη βρεφική ηλικία. Η μητέρα βάζει όρια στην ώρα του φαγητού ή του ύπνου. Έτσι είναι καλό να γίνει και με τις ώρες παιχνιδιού ή της αγκαλιάς. Για παράδειγμα μια μητέρα που δεν βάζει όρια στο παιχνίδι του παιδιού μαζί της μέχρι του σημείου να εξαντλείται, στερεί από τον εαυτό της την ανάπαυλα που χρειάζεται αλλά κι από το παιδί την ευκαιρία να ψάξει για τρόπους να ψυχαγωγείται και να εξερευνά τον κόσμο μόνο του. Κάτι που φαίνεται σαν τέλεια σχέση μπορεί να είναι υπερπροστασία που δεν επιτρέπει να αναπτυχθεί σωστά η κοινωνικότητα του παιδιού και το μετατρέπει λίγο λίγο σε  τύραννο,  δημιουργώντας του παράλληλα μια ισχυρή εξάρτηση, καθώς πιστεύει πως δεν μπορεί τίποτα να κάνει μόνο του. Το «όχι» εδώ αποτελεί την ευκαιρία για να σκεφτεί και να δοκιμάσει το μωρό εναλλακτικές λύσεις,π.χ. πως να περνά την ώρα του χωρίς να είναι συνεχώς σε μια αγκαλιά, πως να κινείται, πως να ηρεμεί και να νανουρίζεται μόνο του. Μερικές φορές αρκεί να του δοθεί λίγος χρόνος, άλλοτε μερικές καθησυχαστικές κουβέντες, κι άλλοτε κάποιο όμορφο αντικείμενο, μια κουνουπιέρα που την κουνάει ο αέρας, ένα χρωματιστό παιχνίδι, κτλ. Η αγκαλιά και η συνεχής υποχώρηση στις επιθυμίες τους δεν είναι για τα μωρά  η πανάκεια. Αντίθετα μπορεί να συνηθίσουν σε μια κατάσταση που δεν τα αφήνει να κατανοήσουν ούτε τις δυνατότητές τους ,ούτε τι σημαίνει όριο.



Μεγαλώνοντας το παιδί είναι καλό να εμπλουτίζονται τα όρια με κανόνες όπως «Κράτα το παιχνίδι σου αντί να το πετάξεις» κα. Βασική προϋπόθεση για να τεθούν και εδραιωθούν τα όρια είναι ο τρόπος που θα πούμε το «όχι». Ο αποδεκτός τρόπος από το παιδί είναι η θετική διατύπωση (σε λίγες μέρες σχετικό άρθρο).

Ας συγκρατήσουμε ότι «οι διαρκώς   αυστηροί και αυταρχικοί γονείς που έχουν την τάση να μη βλέπουν διαλεκτικά τα πράγματα ενδέχεται να ενθαρρύνουν ακούσια τα παιδιά τους να φτάσουν στα άκρα, ενώ πιστεύουν ότι αντίθετα τα περιορίζουν», (Waddel, σελ.233).

Με λίγα λόγια, το «όχι» είναι απαραίτητο για να βάλουμε τα όρια που είναι ό,τι πιο σημαντικό στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού μας αλλά και γενικότερα στη ζωή μας. Το όχι πλαισιώνεται από τη θετική διατύπωση των αρνήσεών μας, κάτι που θα συζητηθεί σε προσεχές άρθρο μας.