"Είναι σοφός ο γονέας που γνωρίζει το παιδί του" Ουίλιαμ Σέξπηρ

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Ερωτήσεις του νηπίου για τη ζωή και τον θάνατο:



Αρχικά ας σημειώσουμε τις βασικές προϋποθέσεις για την απόκρισή μας στις ερωτήσεις του νηπίου:

3 προϋποθέσεις σχετικά με τις ερωτήσεις του νηπίου:

1.    Δεν αφήνουμε το παιδί χωρίς απάντηση ποτέ διαφορετικά το παιδί δεν το βοηθάμε να συνεχίσει τον συλλογισμό του και να γεμίσει τα κενά του.

2.    Δεν μαλώνουμε το παιδί επειδή μας  ρωτάει (κάτι που μας δυσκολεύει). Εδώ γίνεται αναφορά στις φορές που το παιδί μπορεί να ρωτήσει κάτι που μας δυσκολεύει ή στις φορές που το παιδί κάνει επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις συνέχεια. Δεν μπορούμε να στερήσουμε στο παιδί την ικανοποίηση να μαθαίνει και φυσικά δεν πρέπει να δείξουμε δυσφορία γιατί το παιδί γεμίζει ενοχές.

3.    Δεν θα πούμε ποτέ ψέματα στο παιδί. Πάντα θα ξεκινάμε από την αλήθεια. Βέβαια αυτό το τελευταίο εξαρτάται από την ηλικία του παιδιού, από την ερώτηση που μας υποβάλλει (πλευρά παιδιού) και από τις γνώσεις και τον χαρακτήρα τον δικό μας (πλευρά γονέα).

Όταν τηρούμε τις παραπάνω προϋποθέσεις είναι δυνατόν να απαντήσουμε σε όλες τις ερωτήσεις των νηπίων όσο δύσκολες και αν είναι.

Μία από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις του νηπίου είναι εκείνη που σχετίζεται με τη ζωή και το θάνατο.

Η ερώτηση αυτή γίνεται για πρώτη φορά γύρω στα 3 έτη του νηπίου το νωρίτερο. Δηλαδή, σε μία φάση που το νήπιο μπορεί να ξεχωρίσει τον εαυτό του από τα άλλα παιδιά.

Στην ερώτηση για τη ζωή η απάντηση καλύπτει εξελικτικά 4 φάσεις:

Α. ποιος φέρνει στον κόσμο το παιδί.

Β. το πού έχει η μητέρα το παιδί (αρχές σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης).

Γ. πώς μπαίνει στην κοιλιά της μητέρας το παιδία (αρχές σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης).

Δ. ποιος είναι ο ρόλος του πατέρα.


Υπάρχει και το θέμα του θανάτου.

Στην ερώτηση για τον θάναταο ας κρατήσουμε ότι ένα τόσο βαρύ θέμα για τους ενήλικες, δεν μπορεί να είναι λιγότερο βαρύ για τα νήπια. Η διαφορά είναι ότι το νήπιο δεν έχει μεταφυσικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Σημαντικό είναι να ντύσουμε αυτό το θέμα με ήπιο τόνο όταν το συζητάμε με το νήπιο.

Παράδειγμα, στις οικογένειες που υπάρχει η πίστη μέσα στην καθημερινότητά τους το να χρησιμοποιηθούν φράσεις όπως: « ο Θεός που είναι πολύ πολύ ψηλά και ξεκουράζει τους ανθρώπους που έχουν κουραστεί…» μπορεί να βοηθήσει.

Στις οικογένειες που δεν θέλουν να εμπλέξουν την θρησκευτική αντίληψη στον θάνατο, μπορεί ο γονέας να μιλήσει για τον κύκλο της ζωής, ώστε να μπορεί το νήπιο να τοποθετήσει μία σχετικά μακρινή χρονική στιγμή τη στιγμή της απώλειας των σημαντικών άλλων του (γονείς, αδέλφια προς την εφηβεία).

Μία καλή απάντηση εμπεριέχει μόνο την προσωπική μας αντίληψη και τον απόλυτο σεβασμό στο νήπιο:

Αναφέρουμε απόλυτα ότι δεν θα ξανασυναντήσουμε το πρόσωπο που χάθηκε/έφυγε/ξεκουράζεται (δεν αρέσει η λέξη πέθανε ακόμα) με τον ίδιο τρόπο. Θα μπορούμε να το συναντάμε αλλιώς (στον ουρανό, στο σημείο ταφής που το ονοματίζουμε διαφορετικά στο νήπιο, αφήνοντας ζωγραφιές, μιλώντας για το πρόσωπο που έφυγε).
Εδώ είναι σημαντικό να μιλήσουμε για τα συναισθήματα της απώλειας και της θλίψης.
Να αναφέρουμε την έννοια του χρόνου και της φθοράς.
Να καθησυχάσουμε με τον Κύκλο της ζωής.
Προς την εφηβεία αναφέρουμε την λέξη θάνατος και απώλεια και μιλάμε συζητώντας ανοιχτά θέματα που φέρνει το παιδί.
Σημαντικό θα ήταν να μην πηγαίνουν σε κηδείες, μνημόσυνα της οικογένειας τα νήπια. Τα νήπια δεν θέλουμε να έχουν αυτό ως τελευταία μνήμη (ο αποχαιρετισμός αυτός ανάγεται στην ψυχολογία των ενηλίκων). Τα νήπια μπορούν μετά τα 5 έτη να παρευρεθούν σε αντίστοιχα μυστήρια και αυτό γίνεται μόνο ανάλογα την βαρύτητα του πένθους για τους γονείς που είναι οι βασικοί που καλύπτουν το παιδί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου